PROLOG.

Ferelden — piękne, położone na kontynencie Thedas państwo — teraz splugawione i zniszczone przez Plagę oraz wewnętrzne intrygi. Tak naprawdę nawet nie wiadomo kiedy i jak się wszystko zaczęło — ten koszmar.

Plaga nadciągnęła nieoczekiwanie. Nikt nie brał na poważnie Szarych Strażników, którzy powstali wieki temu, aby walczyć z mrocznymi pomiotami. Byli i tacy, pokroju teyrna miasta Gawren, generała Loghaina Mac Tira, co mimo ostrzeżeń Szarych Strażników przed Arcydemonem, zapowiadającym każdą Plagę, lekceważyli zagrożenie. Aż było za późno.

Jednak nawet, gdy inni z góry zakładali, iż wszystko skończy się tylko mżonką, znaleźli się i tacy, którzy dzielnie walczyli do samego końca, stawiając mężnie czoła mrocznym pomiotom i przeciwnościom losu.

Do takich właśnie osób należał król Cailan z rodu Theirin, syn nieżyjącego króla Marica oraz mąż Anory, córki samego tyrna Gawren. Niestety, szlachetne urodzenie nie raz mijało się ze szlachetnością. Loghain podczas bitwy pod Ostagarem zdradził swego króla i, miast zaatakować z zaskoczenia, zarządził odwrót, a winę zrzucił na barki Szarych Strażników, którzy, jak myślał, polegli wraz z królem.

Jednak mylił się. 

Isabella Vanessa Cousland, jedna z dwójki dzieci teyrna Wysokoża Bryce'a Couslanda, przeżyła stracie pod Ostagarem i nie poległa wraz z młodym królem. Uszła z życiem, ponownie przechytrzając śmierć, tak jak przed sześcioma miesiącami umknęła z rodzinnego Wysokoża, zostawiając za sobą płonący zamek, umierających ludzi oraz ukochanych rodziców, zdradzonych przez przyjaciela, a sama, pod przymusem złożonej ojcu obietnicy, została Szarą Strażniczką.

Śmierć nie dosięgła również Alistaira, który podobnie do Isabelli był członkiem legendarnego zakonu walczącego z mrocznymi pomiotami.

Oboje przeżyli i, mimo że mieli nie więcej niż dwadzieścia-parę lat, postanowili pokonać Plagę oraz dowieść niewinności Strażników. Za swą broń mieli tylko słowa oraz traktaty, wzywające do walki z Plagą. Jeden dla krasnoludów z Orzammaru, jeden dla Kręgu Maginów i ostatni dla Dalijskich elfów z Lasu Bercilian.

Zaczęli działać, zabierając ze sobą niemal każdego kto zaoferował im swą pomoc. I tak opuścili Głuszę Korcari z młodą, mało sympatyczną wiedźmą Morrigan, w Lothering przyłączyła się do nich Leliana mistrzowsko władająca łukiem oraz qunari, Sten z Beresaad, wojownik, którego uwolnili z więzienia. Zaś z Orzammaru, gdzie wplątali się w zawiły konflikt polityczny, pomagając Bhelenowi Aeducanowi odziedziczyć tron po ojcu, wyszli po niecałych trzech miesiącach w towarzystwie krasnoluda Oghrena, co był im przewodnikiem po zawiłych Głębokich Ścieżkach. 

Do Loghaina w końcu zaczęły docierać plotki o ocalałych z Ostagaru Szarych Strażnikach. Poczuł, że jego zdrada oraz sprzymierzenie się z niejakim arlem Howem, zamieszanym w zamach na Wysokoże, może za niedługo ujrzeć światło dzienne.

Chcąc pozbyć się problemu zadzwonił sakwą wypełnioną złotem, a te zwabiło Antivańskie Kruki. Wyspecjalizowaną elitę, gdy chciało się kogoś uciszyć na wieki.

Zevran Arainai, przebiegły elf, nie mający skrupułów i – jak sam mawiał – sumienia, doskonale pamiętał dzień, kiedy  po raz pierwszy spotkał Isabellę i jej towarzyszy. Dzień, gdy miał wykonać zlecenie zabójstwa ostatnich członków Szarej Straży.

ROZDZIAŁ 1.