ROZDZIAŁ 1. Pierwsze wspomnienie.

Zevran siedział w cieniu drzewa. Jasne, blond włosy, sięgające ramion, miał upięte z tyłu głowy. Część jego szczupłej twarzy była opuchnięta, a w niewielu miejscach naznaczona strupami, czy siniakami. Jedno z oczu, których tęczówki miały barwę złocistych bursztynów, nosiło ślady krwi, przysłaniającej białko. Odzienie również pozostawiało wiele do życzenia, gdyż prócz poplamionych posoką spodni nie miał na sobie nic.

Na podkulonych nogach trzymał swój nadgryziony przez czas dziennik, który udało mu się wyprosić od Leliany, tłumacząc, że z papieru i ołówka marna broń.

I tak siedział. Czekał z niecierpliwością na to, co miało nadejść. Czekał na wyrok, który był tak długo odwlekany dopóki nie zdradził nazwisk tych, co zapłacili Antivańskim Krukom, do których należał, aby wysłać na tamten świat Szarych Strażników. Zevran cieszył się każdym oddechem. W końcu nie wiedział ile jeszcze ich mu zostało. Ta, co go tak urządziła, bijąc i torturując, ta, od której zależało jego życie, jeszcze nie wróciła do obozu, gdzie był więźniem.

Elf sapnął wściekle pod nosem, zapisując parę niecenzuralnych epitetów na jednej ze stronic.

– Ej, ostrouchy! Co tak gryzmolisz? – spytał go stojący nieopodal brodaty krasnolud, co i rusz sączący dający mocno po nozdrzach alkohol, którego zawartość w flaszeczce niebezpiecznie zbliżała się dna.

Miedzianobrody jegomość nikłego wzrostu nazywał się Oghren i ku obopólnemu niezadowoleniu był strażnikiem Zevrana.

Krasnoluda drażnił sam fakt, że skrytobójca Antivańskich Kruków jeszcze oddychał, a elfa wciąż pijany i bełkoczący Orzammarski wojak, którego mroczne pomioty, za sprawą roztaczającej wokół siebie woni, mogłyby wziąć za jednego z nich.

– Nic szczególnego, mój mało trzeźwy przyjacielu – odparł elf, patrząc w niebo. – Nie ma jeszcze południa, a ty już ledwie trzymasz się na nogach. Wątpię, by Szara Strażniczka była zadowolona z twojego stanu, kiedy wróci.

– Blurp! – Głośne beknięcie krasnoluda odbiło się echem po obozowisku. – Słuchaj no, ty skutwiona, ostroucha łajzo. – Oghren zatoczył się w stronę skrytobójcy. – Strażniczka kazała mi mieć na ciebie oko. To, że teraz nie leżysz półnagi, z nowymi ranami i związany jak oślizgły bryłkowiec, możesz zawdzięczać tej nierozgarniętej kapłaneczce Lelianie. – Krasnolud przycupnął obok elfa, czemu towarzyszył charakterystyczne dzwonienie pierścieni kolczugi, w którą był odziany. – Dziewucha ma zbyt miękkie serce, to dzięki niej Isabella zgodziła się cię rozwiązać, blurp!

Zevran odwrócił twarz, nie mogąc dłużej chłonąc oparów wydostających się spomiędzy krasnoludzkiej brody, w której gdzieś ukrywały się usta.

To nie tak, że brzydził go odór. Do tego mógłby przywyknąć, bowiem jako dzieciak wychowywał się w miejscu, gdzie cuchnęło nieraz gorzej niż z gęby Oghrena. Jednak niemal pusty żołądek buntował się przed jakimikolwiek ostrymi zapachami, a wymiotować nie miał zamiaru, już i tak zbyt wiele razy miało to miejsce, kiedy zbłąkana damska stopa odziana w kozaki wykonane z solidnej skóry trafiły go pod mostek.

Zevran rozejrzał się po obozie; znał już każdy jego szczegół, w końcu nie przemieszczali się, odkąd został pojmany, a od tamtego dnia minął już ponad tydzień.

Koczowisko było praktycznie jak każde inne, które zwykł widywać do tej pory. Parę szmacianych namiotów, w tym przypadku sześć, rozrzuconych w różnej od siebie odległości – najdalej wysunięty należał do wiedźmy Morrigan. Ta czarnowłosa kobieta o wyjątkowo egzotycznych żółtych tęczówkach każdego przyprawiała o dreszcze, a w szczególności Alistaira, młodego mężczyznę o śniadej cerze oraz jasnych włosach. Alistair także należał do zakonu Szarej Straży; pomimo iż był wyższy stopniem, pozwalał młodej Cousladównie dowodzić.

Do obozu wkroczyła rudowłosa kobieta odziana w lekką zbroję. Gorset wykonano z garbowanej, ufarbowanej na wiśniowy kolor skóry, a poniżej umocowano metalowe blaszki, osłaniające brzuch. Lżejsze elementy były wykonane z czarnego, elastycznego materiału, tak samo jak prawy rękaw. Z lewej strony bark chronił jeden naramiennik, zaś reszta ręki pozostawał odsłonięta, co ułatwiało kobiecie posługiwanie się łukiem, który w jej zgrabnych dłoniach był iście śmiercionośną bronią. Na mostku widniał srebrny symbol Zakonu. Całość kończyła się tuż nad kolanami. Nogi chroniły wysokie za kolana buty, wiązane z tyłu. Leliana szła z łukiem zawieszonym na prawym ramieniu, z lewego zaś swobodnie zwisał kołczan wypełniony strzałami o lotkach oznaczonych różnymi kolorami oraz sznur, do którego były uwiązanie dwie dzikie kaczki.

– Już wracają – powiedziała melodyjnym głosem. – Widziałam ich ze wzgórza.

– Jesteś pewna, kobieto? – spytał gburowato krasnolud.

– Oghrenie, wytrzeźwiej wreszcie! – Nie wiadomo skąd pojawiła się Morrigan, łypiąc na każdego nieprzychylnym spojrzeniem, po czym przeszła przez obozowisko wprost do swojego namiotu.

– Jesteś pewna? Minęły dopiero dwa dni od ich wymarszu – zagaił ponownie krasnolud, który zdążył opróżnić poprzednią i otworzyć kolejną butelkę. – Wydawało mi się, czy Alistair mówił, że najbliższa wieś jest dzień drogi stąd.

– Tak, jestem pewna – odparła Leliana. – Raczej ciężko w tych rejonach spotkać qunari w towarzystwie dwojga ludzi oraz mabari – żachnęła się i spojrzała na elfa, a on zaintrygowany uniósł brew.

Generalnie wolał nie odzywać się niepytany. Ostatnie dni nauczyły go, aby trzymać język za zębami. Gdy pierwszy raz chciał coś powiedzieć został uciszony solidnym kopnięciem w policzek. Do tej pory zastanawiał się, jakim cudem nadal posiadał komplet zębów.

– Gdy wróci Isabella, na Stwórcę, wyznaj jej wszystko, co będzie chciała wiedzieć – powiedziała ostro, lecz proszącym tonem. – Nie zniosę dłużej twoich tortur i ciągłego opatrywania świeżych ran, ani Isabelli, która zachowuje się jak… – urwała, zdając sobie sprawę, że zaczęła mówić zbyt wiele. Westchnąwszy, dodała: – Isabella potrafi być bezwzględna... To, co ci zaprezentowała ostatnio, to nic. Nie zapominaj, że Sten jest bardzo wobec niej lojalny – powiedziawszy to, usadowiła się nieopodal paleniska i zaczęła przygotowywać posiłek.

– Sten, phi, tępy osiłek wymachujący mieczem, gdzie tylko popadnie – burknął Oghren, opadając nieopodal elfa.

– Tak, jak ty toporem, krasnoludzie – szepnął do siebie Zevran, zastawiając się, jak polepszyć swój i tak z góry przesądzony los.

Uśmiechnął się, niczym szaleniec obmyślając plan. Przygryzł ołówek spoglądając na swoje dotychczasowe zapiski, przeplatane z koślawymi szkicami. Trójkąty oznaczone konkretnymi literami oznaczały namioty oraz osoby, które w nich spały, krzyżyki miejsca, gdzie zawsze paliło się ognisko. Kreskowane linie teren patrolu, a raczej spacerów znudzonego mabari, psa bojowej rasy Isabelli. Trzy esowate linie, identyczne jakie miał wytatuowane na lewej skroni i części twarzy oznaczały jego samego. Sapnął, stukając ołówkiem przy literce I, przy której znajdowano się wiele podpunktów, takich jak:

-    Sen, co dwie noce

-    Alistair, Morrigan…???

-    Ten wzrok

-    Uczuciowa, ale niby bez serca

-    Pies!

-    Niestabilna psychicznie

-    Ulega Lelianie i zdejmuje mi sznury. Ciekawe

W końcu z perfidnym wyrazem twarzy dopisał:

-    Uwieść i zabić.