ROZDZIAŁ 46. Spowiedź.

         Zevran położył Isabellę na łóżku, po czym zapalił stojącą na szafce świecę, pozwalając, aby nikły płomień rozświetlił mrok. Czując panujący w komnacie chłód, wyjął z kosza stojącego przy łożu dwa ciepłe wełniane koce i rzucił je obok śpiącej kobiety.

         Zmienił przemoczone po podróży ubrania na suche, po czym zaczął rozbierać Isabellę najdelikatniej, jak tylko potrafił, gdyż nie chciał jej zbudzić. Jak się już uporał z wysokimi wiązanymi butami, skórzanymi – podszytymi futrem – getrami oraz rzemieniami od lekkiej zbroi, rozplątał jej włosy i okrył szczelnie kocami.

         Stał przez chwilę przy łóżku. Jak nigdy wcześniej pragnął odejść, znaleźć się gdzieś daleko, by nie móc już na nią patrzeć. Miał ochotę się uwolnić od tego uczucia, które zaczynało władać jego sercem, nie pozwalając na usłuchanie głosu rozsądku. Ból rozsadzał mu pierś.

         Bał się. Bał się, że kiedyś Isabella zginie, bo on nie będzie w stanie zapewnić jej bezpieczeństwa. Nie chciał tego. Myśl o tym, że znów miałby kogoś stracić, sprawiała, że ogarniała go panika. Gdyby Isabella umarła, dlatego, że jego nie byłoby w pobliżu, byłoby to równoznaczna z tym, że ją zabił.

         Strażnik Urny rozdrapał stare rany układające się w jedno krwawiące imię.

         Rinna.

         Zevran usiadł na skraju łóżka. Jakże on chciał o niej zapomnieć. Jak bardzo starał się przez te lata wyprzeć z pamięci jej twarz. Jej kasztanowe włosy, mahoniowy kolor oczu, dołeczek z prawej strony pod ustami, gdy się do niego uśmiechała, fantazyjne wzory na jej ciele, które sam jej wytatuował.

Elf zacisnął pięści na włosach, szarpiąc je mocno. Chciał bólu, zasługiwał na niego.

– Co ty robisz, Zev?! Oszalałeś? – Rinna podpełzła do niego na kolanach. Jej twarz była mokra od łez, a w oczach czaił się ból i skołowanie.

– Jak mogłaś?! – krzyczał Zevran. – Masz pojęcie, co zrobiłaś?!

– Niczego nie zrobiłam… – łkała. – Uwierz mi, nie mogłabym, bo…

Zevran patrzył na nią pełen pogardy. Był zimny i nieugięty. Nie potrafił przełknąć tej zdrady. Nie mógł się z tym pogodzić.

– Przestań… – wyszeptał, a ona cofnęła się, raniona chłodem w jego głosie.

Usiadła, załamując ręce. Patrzyła mu w oczy. Tak bardzo chciała, by jej uwierzył.

– Wiesz, że nie mogłabym cię zdradzić, Zevranie… – powiedziała przez zaciśnięte gardło.

W tym czasie Talisen zaszedł ją od tyłu i złapał za kasztanowe włosy. Owinął je sobie wokół ręki i szarpnął, odsłaniając jej krtań.

– Zev… JA CIĘ KOCHAM! – wykrzyczała mu w twarz, a on tylko zerknął na przyjaciela, kiwając głową.

Ostrze przecięło napiętą skórę. Rinna zaczęła się dusić i krztusić. Błagalnie, jakby w ostatnim odruchu, wyciągnęła dłoń do Zevrana, patrzącego, jak umierała w konwulsjach, topiąc się we własnej krwi.

Zevran otarł twarz. Nie płakał od tamtego dnia.

Na łóżku Isabella poruszyła się niespokojnie.

– Zev…? – Usłyszał jej senny głos.

Dotknął jej uda przez warstwę koców, zerkając na nią ukradkiem, tak, by nie zauważyła jego mokrej od łez twarzy.

– Śpij – uspokoił ją. – Zaraz się obok ciebie położę. Daj mi chwilę.

Odpowiedział mu niezrozumiały pomruk, a po chwili znów usłyszał jej miarowy oddech. Dał sobie jeszcze parę minut na uspokojenie się, po czym zdmuchnął tańczący płomień świecy i ułożył się obok kobiety, która jako druga brutalnie wdarła mu się do serca.

_____

Wczesny poranek wyrwał ich ze snu głośnym zawodzeniem psa, krzykami Alistaira oraz krzątaniną na korytarzu. Przez okno wpadało nikłe światło budzącego się dnia.

Zevran, uchyliwszy powiekę i zobaczywszy półmrok panujący w komnacie, okrył się szczelniej kocami, naciągając je po sam czubek głowy. Po chwili poczuł, jak leżąca u jego boku Isabella zaczęła go poszturchiwać nogą.

– Idź ich ucisz… – wymruczała jakby w półśnie.

– Sama to zrób, jak tak bardzo chcesz spać – fuknął w poduszkę, nawet się nie odwracając, by spojrzeć kobiecie w oczy.

– Pomioty… bywają… głośniejsze – sapnęła, rozciągając się wygodniej na łóżku.

– …jak Stwórcę kocham, Oghrenie, zaraz cię uderzę! – Dało się słyszeć zza drzwi.

– Odejdź ode mnie, ty zapchlony bryłkowcu! – wrzeszczał Oghren.

– Obaj się uspokójcie! Ludzie chcą spać! – Gdzieś z daleka do uszu Isabelli i Zevrana doszedł donośny głos Morrigan.

– Gdzie są pomioty, kiedy naprawdę mógłyby się na coś przydać – wystękała ze skargą Isabella, siadając na łóżku i chowając zmęczoną twarz w dłoniach.

– …zawsze taka jesteś… Tylko krzyczysz! A co ja… – Strzępy rozmów stawały się coraz mniej znośne.

– Co robisz? – zdziwiła się Isabella, widząc Zevrana, który migiem wyskoczył spod koców i wziął ze stołu swój sztylet, kierując się do drzwi.

Zevran stanął na środku pokoju i wyszczerzył zęby w przerażającym uśmiechu zwiastującym kłopoty.

– Wyjdę tylko na pięć minut. W końcu zamilkną… na wieki – powiedział, machając bronią.

– Daj spokój – odparła Isabella, wywracając oczami. – Naprawdę sądziłeś, że dane nam będzie się wyspać? W końcu wróciliśmy z Azylu, prawda? Wiesz, z prochami tej szalonej kobiety, co żyła lata temu – sarknęła Isabella, siląc się na uśmiech.

Zevran westchnął zrezygnowany.

– Cały zamek pewnie jest już na nogach – stwierdził oczywisty fakt. – Może skorzystamy z tego, że jeszcze nikt nie wyważył nam drzwi, chcąc nas obudzić? – spytał kokieteryjnym tonem głosu, podchodząc bliżej. – Zrelaksujmy się – dodał, przyklękając na łożu, dalej trzymając sztylet w dłoni.

Isabella cały czas wpatrywała się w broń, a jej myśli krążyły tylko wokół tajemniczego wpisu w dzienniku elfa. Nie wiedząc dlaczego, obleciał ją zimny dreszcz. Może spowodowany chłodem w komnacie, a może wewnętrznym przeczuciem, co spotkało kobietę o imieniu Rinna.

– Nie mam nastroju –powiedziała, odpychając od siebie kochanka, po czym wyszła z łoża i poczłapała bosymi stopami do sterty swoich rzeczy.

– Co cię gryzie? – spytał rozdrażniony.

Był sfrustrowany i nie ukrywał tego, że seks pomógłby mu rozładować nagromadzone przez prawie dwa tygodnie napięcie.

– Nie wiem – powiedziała Isabella bez krzty ciepłych uczuć. – Ty mi powiedz – dodała, spoglądając na niego.

Zevran prychnął pod nosem jeszcze bardziej zirytowany.

– Czyli wina jest po mojej stronie. Więc oświeć mnie, kochanie, co ci zrobiłem – warknął, rozkładając się wygodniej na posłaniu.

– Myślałam, że chcesz ze mną o czymś porozmawiać. Widać się myliłam – odparła, ściągając z siebie koszulę, w której spała. Odrzuciwszy ją w kąt, dodała: – Całą drogę milczałeś, a ja nie nalegałam, bo rozmowa z tym duchem w świątyni nie tylko mną wstrząsnęła.

Zevran wyglądał, jakby zamiast słuchać Isabelli zastanawiał się, co w najbliżej przyszłości będzie robić z jej nagim ciałem.

– Twarz mam wyżej – warknęła, rzucając w niego butem.

– O co ci chodzi?! – skapitulował, odtrącają kozak na drugi kraniec komnaty. – Czego ode mnie oczekujesz? Że będę ci się zwierzać? To, że ty jesteś taka głupia i to robisz, to już nie moja wina!

Isabella stała, jakby ją ktoś spoliczkował.

– Jakoś do tej pory ci to nie przeszkadzało – powiedziała ostro, zakładając na siebie pierwsze lepsze spodnie. –Myślałam, że do nas obojga dotarło, że nasza rozmowa w łaźni to zwykłe pieprzenie, bo żadne z nas nie miało odwagi przyznać się, że coś czuje! – krzyczała, wciągając na siebie płócienną tunikę.

– Teraz chcesz w to wplątywać uczucia?! Naprawdę? Teraz? – Zevran, tak jak Isabella, kipiał złością. – To. Tylko. Seks – powiedział z chłodem i obojętnością.

– Pierdol się – rzuciła Isabella i wyszła z komnaty, trzaskając drzwiami.

Na korytarzu zderzyła się Alistairem. Od razu poznała, że słyszał jak nie całą kłótnię, to chociaż jej część.

– Też chcesz jeszcze coś do tego dodać? – spytała ze sztucznym uśmiechem na ustach, walcząc z napływającymi do oczu łzami.

Alistair westchnął, ale nie skomentował tej sytuacji.

– Teagan za godzinę będzie nas oczekiwał w jadalni – powiedział, udając, że nie zauważył łez przyjaciółki, które zaczęły jej spływać po policzkach.

Isabella tylko kiwnęła głową, otarła twarz i, pociągając czerwonym z nerwów nosem, ruszyła przed siebie, nawołując Rufusa.

_____

         – Nawet nie macie pojęcia, jak się cieszę, że wszyscy wróciliście zdrowi – powiedział Teagan, wchodząc do jadalni, w której siedziała niemal cała drużyna Szarych Strażników. – Chyba kogoś brakuje – zauważył z nieskrywanym lękiem w głosie.

         – Tak, Zevrana – zaczął Alistair, a Isabella spojrzała na niego błagalnie. – Jest… eee…

         – Jest w słabej kondycji – wtrąciła Morrigan, widząc, że z Isabellą było coś nie tak.

         – Rozumiem – powiedział Teagan z ulgą, po czym zasiadł do stołu. – Senniva przekazała mi woreczek, Alistairze, tak jak ją o to prosiłeś. Gdy tylko zobaczyłem, co to, nawet nie potrzebowałem wyjaśnień, że wróciliście. Od razu wysłałem posłańca po najlepszych uzdrowicieli. Teraz pozostaje nam jedynie czekać, aż się zjawią i sprawią, że mój brat na powrót odzyska przytomność – opowiedział z przejęciem. – To dobre wieści, naprawdę – kontynuował. – Na chwilę obecną musimy jeszcze bardziej wierzyć, że wszystko się ułoży.

         – Teaganie – odezwała się Isabella, która do tej pory zdawała się nie słuchać nikogo wokół. Jedyne, co robiła, to siedziała zgarbiona, cały czas gładząc czarną sierść Rufusa opierającego swój wielgachny łeb na jej udach. – Jest jeszcze jedna sprawa, której Alistair nie mógł ci przekazać poprzez służbę.

         – Słucham zatem.

         – Ten uczony, którego śladem podążyliśmy, pozostał w Azylu – powiedziała apatycznym głosem. – Jednak mimo naszej interwencji nie jest tam bezpiecznie. Obiecaliśmy bratu Genitivusowi, że dostanie żołnierzy do obrony, podczas gdy będzie prowadzić swoje badania.

– Racja – zawtórowała jej Leliana. – Tamta świątynia, Urna… to wszystko jest zbyt cenne, by znów wpadło w ręce kolejnych szaleńców, a są szanse na to, aby zapomniana przez świat wioska stała się miejscem dla wiernych.

– Właśnie sama zaprzeczyłaś swoim słowom, Leliano – prychnęła Morrigan, krzyżując ręce na piersi. – Zakon to taka sama sekta zrzeszająca stada szaleńców.

– Cisza – powiedziała Isabella nader stanowczym głosem.

         – Rozumiem. Jeszcze dzisiaj poślę do Azylu część moich żołnierzy oraz ludzi, którzy wykażą chęć pomocy przy badaniach – obiecał Teagan, wstając.

         – Jest jeszcze coś – wtrąciła Morrigan.

         Teagan przeniósł uwagę na czarodziejkę, unosząc brwi.

         – Radzę wysłać zaprawionych w walce wojowników, bo grasuje tam smok.

_____

         Po obiedzie Isabella spacerowała po zamku z Rufusem u boku. Mabari nie odstępował jej na krok, jakby się bał, że znów zostanie sam na nie wiadomo jaki okres. Couslandówna mijała komnaty, bibliotekę, korytarze, schody, aż w końcu, gdy przechadzała się po piętrze kolejny raz, opadła na fotel w saloniku, skąd odchodził korytarz prowadzący do części rodziny arla i gości zamku. Rufus ułożył się Isabelli na stopach, grzejąc je swoim cielskiem. Ona sama wpatrywała się w płomienie.

         – …to było coś więcej niż kłótnia. – Usłyszała przytłumione kroki oraz dochodzący z korytarza głos Alistaira.

         – …mówiłam… Nie wtrącaj… – zawtórowała mu Morrigan.

         Isabella nadstawiła uszu.

         – Płakała, a ona rzadko płacze.

         – Wiele przeszła… Oboje są zmęczeni i sfrustrowani – odparła Morrigan.

         Kroki zbliżały się coraz bardziej.

         – Teraz go bronisz? Mówiłem ci, że żadna siła mnie nie powtrzyma, jeśli ją skrzywdzi – powiedział Alistair; Isabella, słysząc to, mimowolnie się uśmiechnęła.

         – Nie bronię, ale na twoim miejscu poczekałabym z osądem – ucięła Morrigan, a ich głosy było słychać bardzo wyraźnie.

         – Nadal twierdzę, że… Isabella, co tu robisz? – zdziwił się Alistair, dostrzegając siedzącą w fotelu liderkę.

         – Siedzę i napawam się ciepłem ogniska. Odkąd wróciliśmy, mam wrażenie, że jak tylko poruszę głową, spada mi z niej śnieg – odpowiedziała, siląc się na uprzejmość.

         – Wiem, co masz na myśli. Jakbym mógł, nie wychodziłbym spod pierzyny – przytaknął Alistair, uciekając wzrokiem.

         – Widziałaś się z Zevranem? – spytała bez ogródek Morrigan stojąca obok templariusza, a ten tylko rozdziawił usta, nie mogąc uwierzyć w taki brak taktu z jej strony.

         Isabella w odpowiedzi pokręciła głową, na co czarodziejka obróciła się za siebie, po czym pchnęła Alistaira w kierunku biblioteki.

         – Rusz się. Pomożesz mi – rozkazała mu.

         – Ale…

         – Zamknij się!

         Isabella obserwowała, jak oboje zniknęli na klatce schodowej. Jeszcze przez chwilę echo niosło ich głosy, aż w końcu została sama z ciszą. Jednak nie na długo.

         Zevran w końcu opuścił komnatę, którą dzielił z Isabellą. Od kłótni z niej nie wychodził. Dotarło do niego, że nie mógł siedzieć w niej wiecznie i rozpamiętywać przeszłości. Gdy zatrzaskiwał okładkę swojego dziennika, wiedział, że zrobił najgorszy błąd, czytając stare wpisy sprzed lat. Nie mogąc znieść własnego towarzystwa, postanowił się przejść. Chciał odetchnąć świeżym powietrzem, napić się wina i zapomnieć.

         Nie sądził, że zastanie Isabellę w salonie, w którym przed paru tygodniami zamordowała dziecko. Gdy tylko spostrzegł Rufusa, a potem Isabellę siedzącą w fotelu, stanął jak wryty, nie bardzo wiedząc, co robić. W końcu oparł się o futrynę.

         – Zachowałem się jak ostatni skurwiel. Nie miałem prawa tak cię potraktować – zaczął.

         – Nie tłumacz się – przerwała mu, spoglądając na niego z ukosa. – Powiedziałeś dokładnie to, co chciałeś powiedzieć.

         – Już nie każesz mi się pierdolić? – zagaił, siląc się na żart. W odpowiedzi uzyskał prychnięcie. – Mówię poważnie. Isabello, spójrz na mnie – poprosił.

         Couslandówna niechętnie zwróciła się twarzą do elfa. Widziała, że było mu przykro, ale czy ją to obchodziło? Zranił ją. Poczuła się jak zmieszana z błotem. Jedynie się cieszyła, że nie zdążyła mu wyjawić uczuć, jakie do niego żywiła, bo wtedy czułaby się jeszcze gorzej, a jego słowa bolałyby o stokroć bardziej.

         Tylko dlaczego mimo tej sytuacji tak bardzo chciała słuchać, jak wymawiał jej imię? Czy stała się aż taką masochistką?

         – Chyba nadszedł czas, bym ci to powiedział. Byłaś dla mnie dobrą przyjaciółką i nie ma sensu dłużej tego ukrywać – powiedział, wchodząc do salonu, cały czas patrząc jej w oczy. – Jest pewien powód, dla którego przyjąłem zlecenie w Fereldenie.

         Isabella podkuliła nogi, gdy Zevran stanął przed nią, zasłaniając kominek. Rufus, obudzony, poczłapał niemal pod samo palenisko. Zevran, korzystając z miejsca, usiadł, gdzie jeszcze przed chwilą spał mabari.

         – Mów – powiedziała prawie bezgłośnie.

         – Moje poprzednie zlecenie… nie poszło dobrze. Musisz wiedzieć, że do tego dnia byłem arogancki i pewien siebie. Wierzyłem, że jestem najlepszym Krukiem w Antivii i często przechwalałem się swymi osiągnięciami… zarówno jako zabójcy, jak i kochanka. – Zevran umilkł, czekając na jakąkolwiek reakcję.

Isabella tylko patrzyła na niego wyczekująco, a jakaś siła miażdżyła mu serce, gdy widział jej opuchnięte od płaczu oczy. Dotąd nie sądził, że słowa mogły ranić równie skutecznie jak ostrze.

– Moje przechwałki zaczęły męczyć jednego z przełożonych. Ku zaskoczeniu zaakceptowano moją prośbę o wyjątkowo trudne zlecenie: niezauważone zabójstwo bogatego kupca, silnie strzeżonego. W skład drużyny zgodził się wejść Talisen…

         – Twój przyjaciel – odezwała się Isabella.

         – Tak, opowiadałem ci o nim – przytaknął, czując nieprzyjemną gulę w gardle, narastającą z każdą minutą, z którą zbliżał się do głównego wątku tej smutnej historii. – Tak więc… do drużyny dołączył Talisen, jak również elfka imieniem Rinna – powiedział jednym tchem, spuszczając wzrok. – Rinna była… cudowna. Silna, piękna, zadziorna. Jej oczy lśniły niczym klejnoty. Stała się ucieleśnieniem moich pragnień… – wymieniał.

         – I zakochałeś się. – Było to bardziej stwierdzenie niż pytanie, jednak coś w tonie wypowiedzi Isabelli uderzyło Zevrana i odważył się na nią spojrzeć.

         Cierpiała, a on wolał nie myśleć, dlaczego.

         – Rinna była wyjątkowa. Myślałem, że zamknąłem swoje serce, lecz ona dotknęła mojego wnętrza. To mnie przestraszyło. Kiedy Talisen zdradził mi, że Rinna dała się przekupić kupcowi i powiedziała mu o naszym planie, od razu przyznałem, że musi za to zapłacić, i pozwoliłem Talisenowi ją zabić – wychrypiał, ostatkiem sił trzymając emocje na wodzy. – Rinna błagała mnie, bym tego nie robił. Na kolanach, ze łzami w oczach przysięgała, że kochała mnie i że nas nie zdradziła. Wyśmiałem ją i powiedziałem, że nawet jeśli to prawda, to już mnie nie obchodzi.

         – Zabiłeś ją? – spytała Isabella, kuląc się jeszcze bardziej.

         – Talisen poderżnął jej gardło, a ja przyglądałem się, jak krwawi, patrząc mi w oczy. Splunąłem jej w twarz za zdradę Kruków. Gdy z Talisenem zabiłem kupca, poznaliśmy prawdziwie źródło tej informacji. – Zevran ukrył twarz w dłoniach. – Rinna nas nie zdradziła.

         – Nie mogłeś tego wiedzieć – powiedziała Isabella, nawet nie mając pojęcia, dlaczego chciała go usprawiedliwić.

         Czy rzeczywiście przez to, że była zakochana, zabrakło jej resztek rozumu i zdrowego rozsądku?

         – Oczywiście. Nie chciałem tego wiedzieć – przyznał, spoglądając na nią. Pragnął ją dotknąć, ale bał się jej reakcji. – Ja… miałem zamiar powiedzieć Krukom o naszej pomyłce, o tym, co zrobiliśmy. Talisen mi to odradził. Powiedział, że nic by to nie dało. Zgłosiliśmy więc, że Rinna zginęła podczas zamachu. Jak się okazało, niepotrzebnie, bo Kruki już wiedziały, co zrobiliśmy. Mistrz, który mnie nie znosił, powiedział mi to wprost. Rzekł, że Kruki wiedzą o tym… i że to ich nie obchodzi. A pewnego dnia przyjdzie i moja kolej…

         – Nie wiem, co powiedzieć. – Isabella pochyliła się w fotelu.

         – Kiedyś, podczas jednych z naszych wspólnie spędzonych nocy, spytałaś mnie, dlaczego chciałem opuścić Kruki. Prawdę mówiąc, pragnąłem po prostu zginąć. A jaki, lepszy sposób niż rzucenie się na jednego ze słynnych Szarych Strażników? A potem… stało się to – powiedział zagadkowo, patrząc na nią uważnie. – I oto jestem.

         – Ciągle chcesz zginąć?

         – Nie – odparł stanowczo, z błyskiem w oku. – Teraz pragnę zacząć od nowa. Znalazłem to, czego szukałem, opuszczając Antivę, cokolwiek by to nie było. Zawdzięczam ci bardzo wiele – wyznał szczerze.

         – Co znalazłeś? – spytała Isabella, pochylając się jeszcze bardziej.

         Zevran długo ją obserwował, jakby od nowa poznawał jej twarz, na której malowało się tyle różnych emocji. Widział gniew, żal, smutek, ból, pożądanie, chęć mordu i coś jeszcze, coś, przed czym sam się ciągle bronił. Ale czy miało to sens?

         – Ciebie, Isabello – wyznał, łapiąc ją za twarz. – Znalazłem ciebie i nie chcę cię stracić. A za moje słowa dzisiejszego ranka…

         – Zamknij się już – poprosiła, rozkoszując się dotykiem jego dłoni.

         Pocałował ją w czoło, czego nigdy przedtem nie robił.

         – Nienawidzisz mnie? – spytał.      

         – Nie, ja… Ja cię… – jąkała się, uciekając wzrokiem.

         Zevran zaśmiał się cicho.

         – Wiem – wyszeptał, puszczając ją i rozsiadając się wygodniej, na tyle na ile mógł na szorstkim dywanie. – Wiem to już od dawna, ale chciałem mieć pewność.

         – Pewność? – zdziwiła się.

         – Tak, że zabijesz mnie raz a porządnie, gdybym kiedykolwiek cię skrzywdził – odparł, posyłając jej oczko.

         – A tak dobrze ci szło – powiedziała, parskając śmiechem.