ROZDZIAŁ 25. Pragnienia mężczyzny.

„Kim jestem? Od jakiegoś czasu zadaję sobie to pytanie. Wiem, kim byłem kiedyś. Bezwzględnym sukinsynem, który nie wahał się przed niczym. Byłem w stanie zabić kobietę w trakcie obcowania z nią. Przy ostatnim pchnięciu napawać się tym, jak dławi się własną krwią. A teraz? Patrzę w lustro i kogo widzę?

Niby siebie. Niby ta sama twarz, te same oczy, ale jednak już inne. Już od dawna nie zauważałem w nich ani krzty zrozumienia, żadnych uczuć. Moje uczucia umarły wraz z nią.

Dzisiaj spojrzałem w zwierciadło. Zobaczyłem elfa podobnego do mnie. Podobnego, bo jego oczy już nie straszyły pustką. W tych oczach widać było życie. To, co kreuje nas samych. Pytanie brzmi, kiedy tak naprawdę się zmieniłem?

Dzisiejszą noc spędziłem z Isabellą. Wbrew pozorom nie tak, jak bym chciał. Tylko rozmawialiśmy. O mnie, o niej. O tym, jakie mieliśmy życie przed Plagą. Sam się zdziwiłem, że mogłem się przed kimś tak otworzyć. Może to przez to, że ona i ja się nie różnimy. To tak, jakby jedna dusza mieszkała w dwóch osobnych ciałach. Nielogiczne, a jednak.

Powiedziałem jej wszystko, co chciała wiedzieć. Opowiedziałem o życiu w Anitivie. O dniu, w którym z targu niewolników wykupił mnie Mistrz Antivańskich Kruków. Jakiż szok malował się na twarzy Isabelli, kiedy jej powiedziałem, na czym polegała uległość rekrutów. Nie potrafiła w to uwierzyć.

Ciągle widzę przed oczami wyraz jej twarzy. Z jakim zapałem mnie słuchała, chłonąc każde słowo jak wysuszony kwiat wodę. Ten blask w jej lazurowych oczach dodawał mi większej odwagi, by mówić. I mówiłem.

Z zapartym tchem słuchała, jak opowiadałem jej o życiu wśród Kruków. Jak przebiegało szkolenie. Jak poznałem Taliesena, mojego ówczesnego przyjaciela. O tym, co było między nim a mną od czasu do czasu. Spytała mnie wtedy, czy wolę mężczyzn, a ja jej odpowiedziałem: seks to seks, prawda?

Jednak to nie była prawda. To i to jest przyjemne. Jednak przy kobiecie zwraca się uwagę na nią, by ją usatysfakcjonować, a dwóch mężczyzn pragnie się tylko zaspokoić. Jest to takie dzikie i prymitywne. Takie prawdziwe. Czasem mi tego brak.

Za oknem świta, a ja ciągle siedzę w jej pokoju, patrząc na nią, jak spokojnie śpi. Z sypialni Isabelli wyszedłem tylko po swój dziennik. Chciałem zostać u siebie, ale Oghren umiejętnie mi to uniemożliwił. Poza tym pragnąłem wrócić. Czuwać przy niej, by miała spokojny sen. Co pewien czas ją obserwuję, rzucając okiem znad brudnopisu. Śpi jak zabita. Jest to aż dziwne, biorąc pod uwagę  jej zachowanie w ciągu innych wspólnie spędzonych nocy.

 Nigdy nie spała tak błogo jak dziś. Zawsze chociażby drżały jej powieki i miała nierówny, przyspieszony oddech. Zawsze nawiedzały ją koszmary. Kiedy spaliśmy razem w namiocie, gdy mieliśmy postój podczas drogi do Kręgu, niejednokrotnie krzyczała przez sen. Nie potrafię wytłumaczyć tego stanu, ale gdzieś w głębi mojej robaczywej duszy jestem szczęśliwy, że w końcu może odetchnąć. Przyda jej się odpoczynek. Pomimo swoich niespełna dwudziestu dwóch lat przeszła sporo. Mogę sobie tylko wyobrazić, co czuła.         

Też straciłem kogoś mi bliskiego. A raczej pozwoliłem zabić z zimną krwią. Niestety o tym nie potrafiłem jej opowiedzieć. Za każdym razem, kiedy sobie przypominam tamtą twarz, czuję się jak śmieć. Nawet nie mam siły o tym pisać. Nie. Jeszcze jest za wcześnie.

Moje myśli są już niejasne. Od praktycznie dwóch dni jestem ciągle na nogach. Bez chwili wytchnienia. Tracę siły. Przydałby mi się odpoczynek. Długi odpoczynek, a przede wszystkim spokój”.

Alistair wyszedł zaspany ze swojej sypialni. Z przymrużonymi oczami, podpierając się ręką ściany, kierował się w stronę drzwi prowadzących do pokoju Isabelli. Chciał z nią pomówić. Większość nocy spędził na rozmyślaniu o wydarzeniach z poprzedniego wieczora. Potrzebował porozmawiać z przyjaciółką. Przeprosić i starać się zrozumieć. Przystanął w miejscu. Wziął parę głębokich oddechów i spuścił głowę.

Wyglądam okropnie. Zaśmiał się sam z siebie, kiedy spostrzegł, jak był ubrany, a raczej jak nie był. Wymięte bawełniane spodnie przewiązane sznurkiem ledwo trzymały się na biodrach. Niedbale zarzucona błękitna koszula pozbawiona guzików świetnie podkreślała jego wyrzeźbione, a jakże poharatane ciało. Zrezygnowany dotknął dłonią policzka.

Niech to szlag. Przydałoby się ogolić, książę.

W końcu będzie musiał jej powiedzieć. Najlepiej jeszcze dzisiaj. Nim Teagan się wygada. Młodzieniec zebrał się w sobie i podszedł do drewnianych drzwi na końcu korytarza. Już podniósł dłoń zaciśniętą w pieść, by zapukać, gdy te stanęły przed nim otworem.

– Zevran?! – Mężczyzna wydał z siebie stłumiony okrzyk pełen zdziwienia.

– Ciszej – zganił go elf. – Obudzisz ją.

Szary Strażnik stał, nie wierząc własnym oczom. W jego ciele się gotowało. Miał podejrzenia co do nich obojga, ale nigdy nie przyłapał ich na gorącym uczynku. 

Elf, nie zwracając najmniejszej uwagi na mężczyznę, cicho zamknął drzwi.

– Co to jest? – spytał Alistair, wyciągając dłoń po skórzany brudnopis, który elf trzymał w ręku.

Zevran poderwał ramię do góry, starając się utrzymać swój dziennik poza zasięgiem dłoni Alistaira.

– Nie twoja sprawa. – Uśmiechnął się szarmancko. – Czego tu szukasz? – spytał, zawieszając oko na nagim torsie templariusza.

Sam nie wyglądał lepiej. Odziany tylko w spodnie. Koszula zwisająca niedbale z ramienia.

– Chciałem porozmawiać z Isabellą, ale z tego, co widzę, miała męczącą noc – prychnął, świdrując skrytobójcę wzrokiem.

Zevran, zorientowawszy się, o czym mówił jego towarzysz, parsknął śmiechem. Starał sobie zasłonić usta, by nie obudzić wszystkich wokół.

– Myślałeś, że ja i Isabella sobie pofiglowaliśmy w  nocy? – śmiał się nadal.

Alistair patrzył na niego zdumiony. Antivańczyk, kiedy się opanował, położył wolną dłoń na ramieniu mężczyzny.

 – Tylko rozmawialiśmy. Naprawdę. Przyszedłem do niej wieczorem. Jednak po chwili chciałem wyjść, lecz ona poprosiła mnie, bym został i najzwyczajniej w świecie z nią porozmawiał. To wszystko. A teraz pozwól, ale nie spałem od wczoraj.

Antivańczyk wyminął Strażnika z zamiarem udania się do swojej komnaty. Miał cichą nadzieję, że krasnolud już nie spał i da mu święty spokój.

Niestety jego zamiary najwyraźniej nic nie znaczyły dla Alistaira, który szybkim krokiem dogonił elfa i pchnął go na przeciwległe drzwi, do swojej komnaty.

To działo się tak szybko, że Zevran nie zdążył zareagować. Poczuł tylko tępy ból, kiedy jego potylica uderzyła o chłodną ścianę w pokoju templariusza.

Alistair stał przed nim z założonymi rękoma na piersi. Wpatrywał się w niego wzrokiem wyrażającym pogardę i coś jeszcze. Zevran spojrzał głęboko w oczy Strażnika i nagle doznał szoku. Tak to było to. Niejednokrotnie widział ten złowrogi błysk w oku, kiedy spoglądał na Taliesena, kiedy ten przyłapywał go na tym, że spędził noc z innym Krukiem. Zazdrość.

Mimowolnie się zaśmiał.

– Co cię znowu tak bawi? – spytał zbity z tropu templariusz.

– Zostawię to dla siebie, kochasiu – odparł, rozglądając się po komnacie.

Wyglądała identycznie jak ta Isabelli. Widać ten, kto urządzał wnętrza na zamku, nie miał wyobraźni. Rozejrzawszy się po pokoju, spojrzał z powrotem na mężczyznę stojącego przed nim.     – Po co mnie tu przytargałeś? Wystarczyło zapytać lub poprosić – powiedział, rozcierając bolące miejsce.

Nie czekając na odpowiedź, udał się w stronę foteli. Zrezygnowany i  zmęczony opadł na jeden z nich. Alistair poszedł za przykładem elfa i dosiadł się obok. Rozłożył szeroko nogi, opierając na nich łokcie, splótł palce dłoni ze sobą.

– Co cię łączy z Isabellą?

– Może wpierw zdefiniujesz słowo „łączy” – odpowiedział Antivańczyk. Widząc piorunujący wzrok Alistaira, od razu się zreflektował. – Lubimy się, ot co. A dwa razy zdążyło nam się polubić bardziej.

– To już drugi raz, jak nad ranem się od niej wymykasz. Najpierw w obozie. Teraz tu.

– Ma to jakiś związek? – spytał wyraźnie znudzony Zevran.

– Wiesz, co mi powiedziała Isabella, kiedy opuściłeś jej namiot? – skrytobójca tylko uniósł brwi. – Oznajmiła, że kiedy my już spaliśmy, ty i ona rozmawialiście, po czym u niej zasnąłeś.

Zevran zaśmiał się na samo wspomnienie, ponieważ było dokładnie na odwrót. Przebiegła lisica, nie ma co, pomyślał.

– Bo to prawda. Wtedy musiałem ją przeprosić za moje zachowanie. Zraniłem ją, nieświadomy tego, co ta dziewczyna przeszła w życiu. Później, na wyprawie do Kręgu, zwierzyła mi się. – Zevran uciekł wzrokiem przed czujnym spojrzeniem mężczyzny.

Umiał doskonale kłamać, ale nie chciał, by Alistair cokolwiek odczytał z jego oczu. Tym bardziej jeśli chodziło o tamtą noc.

– Zaufała mi. Wbrew pozorom ja i ona doskonale się rozumiemy.

Alistair siedział zdumiony, słuchając skrytobójcy. Był to pierwszy raz, kiedy tak naprawdę szczerze ze sobą rozmawiali. Nie chciał się do tego przyznawać, ale coraz bardziej lubił tego parszywego elfa. Jednak pomimo sympatii był wściekły. Wściekły na to, że to Isabella zwierzała się Zevranowi, nie jemu.

– A dzisiejszej nocy? – spytał Alistair niemalże szeptem, starając się ukryć nutę zazdrości w głosie.

– Ja zwierzyłem się jej. – Dwie pary oczu o podobnej barwie skrzyżowało spojrzenia.

– Widzę, że blisko ze sobą jesteście…

– Nie bierz mnie na półsłówka, Alistairze. Powiedz mi, z kim mam rozmawiać? Isabella zna mnie na wylot. Torturowała mnie. Możesz nie wierzyć, ale poprzez znęcanie się nad kimś można kogoś doskonale poznać. Oprawca rozszyfrowuje ofiarę, tak samo ofiara swojego oprawcę. – Elf pochwycił zdumiony wzrok templariusza. – I tak nie zrozumiesz. – Machnął niedbale ręką. – Nie rozmawiam z tobą o sobie, bo z nas dwóch tylko ty masz serce po właściwej stronie. Nie gadam z Lelianą, bo na siłę wciskałaby mi te brednie o Stwórcy. Z Oghrenem mógłbym, ale dnia następnego obaj byśmy nie pamiętali, o czym biadoliliśmy. Sten – prychnął – to Sten. Wynne jest za stara, a Morrigan, mój drogi, nadaje się tylko do wydymania. Za nic bym jej nie zaufał. W ogóle do czego ta rozmowa prowadzi, Alistairze? Bo mam wrażenie, że donikąd.

Zevran wstał z fotela, czekając na jakąkolwiek odpowiedz. Alistair spojrzał na niego piwnymi oczami. W tych oczach czaiła się tęsknota.

To może być nawet zabawne, pomyślał elf i, nad niczym więcej się nie zastanawiając, pochylił się nad mężczyzną, muskając jego wargi swoimi. Długo nie musiał czekać na reakcję.

Od razu poczuł, jak silna dłoń Alistaira wbija mu się w twarz.

Potworny ból pękającej kości sprowadził skrytobójcę na ziemię. Zatoczył się i upadł na deski. Podparł się jedną ręką, by drugą dotknąć rozwalonego policzka, z którego zaczęła sączyć się krew.

Alistair stał nad elfem, mierząc go morderczym spojrzeniem.

– Co to miało być, do cholery?! – krzyknął zdenerwowany.

Zevran w odpowiedzi uniósł głowę i zaniósł się donośnym śmiechem.

– Jesteś nienormalny.

– Wybacz – rzekł elf przez śmiech. – Miałeś wyraz twarzy zbitego psa i chciałem cię jakoś pocieszyć.

– Nie żartuj sobie ze mnie. Pocałowałeś mnie! To było perfidne i okropne posunięcie z twojej strony. Fuj! – Alistair skrzywił się, by po chwili jego ciałem wstrząsnął nieprzyjemny dreszcz i odruch wymiotny.

Zevran, widząc, jak towarzysz przeżywał niewinny psikus, rozłożył się na plecach, zanosząc się jeszcze donośniejszym śmiechem.

– Gdybyś tylko widział swoją twarz, mości rycerzu.

– Bardzo śmieszne – odwarknął Alistair, zginając się w pół. – Lubię kobiety, więc nigdy więcej tego nie rób, jasne?

– Jak słońce, a teraz pomóż mi wstać – powiedziawszy to, Zevran wyciągnął rękę ku Strażnikowi.

– Sam sobie wstań. Jeszcze mnie złapiesz i wykorzystasz.

– Nie kuś mnie. Z moim ciałem i z moimi umiejętnościami zapomniałbyś o kobietach – powiedział elf, podnosząc się z podłogi.

Alistair w tym czasie zdążył dojść do siebie i teraz przyglądał się twarzy skrytobójcy.

– Idź do Leliany lub Wynne. Niech cię któraś opatrzy. Paskudnie to wygląda – powiedział, wskazując dłonią na krwawiący policzek.

– Dam sobie radę – odpowiedział elf, kierując się do drzwi. – Cios masz niezły.

Zevran, łapiąc za klamkę, spojrzał jeszcze raz na Alistaira.

– Jednak jakbyś zmienił zdanie, to to ciało – powiedział, wskazując na siebie – może być twoje.

– Niech mnie Stwórca broni – odparł templariusz i ruchem ręki wygonił skrytobójcę za drzwi.