ROZDZIAŁ 8. Sprawy pożądania.

„Nie rozumiem, czemu ona tak na mnie działa. Kobieta, jak każda inna. Piersi i tyłek ma na swoim miejscu. Więc, co mnie tak do niej ciągnie? Czyżby fakt, że jeszcze żyła, że udało jej się nie zginąć z mojej ręki? Jeśli tak na to patrzę, to rzeczywiście, jest to dziwnie podniecające.

Jestem masochistą oraz idiotą, że poszedłem do jej namiotu. Jej ciepłe ciało tak blisko, włosy, skóra. Moje zmysły szalały, ledwo zachowywałem trzeźwość umysłu.

Miałem się trzymać na dystans, krok po kroku starając się zdobyć  jej zaufanie. Jej? Fakt, muszę zdobyć zaufanie każdego z nich, nie tylko ona się liczy.

Ta noc była pomyłką, nie wiem, dlaczego poszedłem za nią.

Może na coś liczyłem? Zapewne tak.

Muszę wziąć się w garść, nie mogę tak po prostu dać się ponieść emocjom i się wycofać. Posiadam zadanie do wykonania. Muszę je wykonać. Chcę je wykonać.

Pytanie tylko, czy watro? Mam mętlik w głowie…”

– Jaki jest jego stan? – spytała Isabella, patrząc troskliwie na nieprzytomnego qunari.

– Stabilny. – Morrigan zdobyła się na pocieszający uśmiech, który i tak kiepsko jej wyszedł. – Qunari to wytrzymała rasa, ale mimo tego ich ciało także zbudowane są z krwi i kości. Te kości też mogą się połamać, nie są niezniszczalne. – Wiedźma wcierała maść w silne ramiona Stena.

– Chciałam go zabrać do Kręgu… – Strażniczka spojrzała na Morrigan, jakby szukała w niej poparcia.

– Wykluczone, mówiłam ci to już wczoraj. Poza tym sama widzisz. Jest nieprzytomny i nie wiem, kiedy będzie w stanie walczyć. – Zgromiła wzrokiem przyjaciółkę.

Morrigan na pozór wydawała się być surową kobietą, a tak naprawdę, gdy się ja bliżej poznało, okazywało się, że była zdolna do cieplejszych uczuć. Potrafiła troszczyć  się o przyjaciół, uśmiechać się, a nawet żartować. Wrażenie, że była wredną kobietą potęgowały jej zimne, lecz egzotyczne rysy twarzy oraz żółte oczy, okolone wachlarzem czarnych rzęs i podkreślone mocnym, fioletowym makijażem.

Z początku, kiedy matka Morrigan, Flemeth, zdecydowała, że jej córka miała wyruszyć razem z Szarymi Strażnikami, by pomóc im zjednać sojuszników, Isabella i Morrigan nie przepadały za sobą. Wiedźma wydawała się fałszywa, arogancka oraz nieuprzejma. Jedynym osobnikiem z grupy, który zdawał się od samego początku uwielbiać Morrigan, był Rufus.

Zawsze zanosił jej różne rzeczy: upolowaną mysz, wiewiórkę czy jakiekolwiek chwasty. Alistaira niezmiernie to bawiło.

– A ty? Zostaniesz z nim?

– A komu innemu chciałabyś zlecić czuwanie nad nim? – Morrigan podparła się pod boki. – Alistair to głąb. Oghren to pijak, który zamiast eliksiru wlałby w Stena butelkę gorzałki. Leliana zaś… – Wiedźma spojrzała w kierunku łuczniczki, która aktualnie zbierała kwiaty, śpiewając pod nosem. – … modliłaby się o cud do Stwórcy – zakończywszy wypowiedź, podeszła do skromnego ogniska, nad którym był zawieszony malutki kociołek.

– Zapomniałaś o Zevranie, – Isabella wzięła z lnianego worka przewieszonego przez gałąź drzewa parę elfich korzeni i podała przyjaciółce.

Doskonale wiedziała, jaka mikstura była przygotowywana.

Morrigan odebrała korzenie od Strażniczki i wrzuciła do gotującej się wody.

– Zevran? Wydaje mi się, że lepiej by było, gdyby poszedł z tobą pertraktować z magami, niż miał zostać w obozie bez nadzoru. Kto wie, co strzeliłoby mu do łba?

Strażniczka ukucnęła obok drzewa.

Zapowiadał się piękny dzień; czuć było w powietrzu nadchodzącą zimę, jednak jesień była wyjątkowo ciepła i słoneczna. Pomimo hulającego wiatru, niosącego lodowate powietrze prosto z Gór Mroźnego Grzbietu, pogoda się utrzymywała.

Morrigan obserwowała przyjaciółkę – widziała, że odkąd elf dołączył do grupy, dziewczyna zaczęła się dziwnie zachowywać. Skrywała coś głęboko w sobie, coś, czego się wstydziła, a jednak bardzo tego pragnęła. Dla Morrigan relacje międzyludzkie były niezrozumiałe.  Nie widziała sensu w podawaniu ręki nowo poznanej osobie, nie rozumiała zwyczaju kłaniania się starszym na ulicy. Nie mówiąc już o relacjach, czysto fizycznych miedzy dwiema osobami.

Morrigan była prostą i stanowczą osobą. Wiedziała, kiedy mężczyźnie chodziło o seks, i nie znajdowała sensu w robieniu podchodów, wysyłaniu liścików czy kwiatów.

W Głuszy Korcari nieraz spotykała osobników płci przeciwnej; przeważnie byli to ludzie – Chasyndzi, dzikusy i barbarzyńcy. Oni po prostu brali, co chcieli, a ona się nie sprzeciwiała. Sprawiało jej to przyjemność. Nie robili jej krzywdy – zdawali sobie sprawę, z kim mieli do czynienia, wiedzieli o jej zdolnościach i bali się jej.

Byli też i tacy, co wracali, by po raz kolejny zasmakować jej owocu. To było dla niej proste i naturalne – sam seks, zero zobowiązań. Nigdy nikogo nie kochała, bo i po co?

– Coś się stało? – spytała Couslandówna. – Czemu mi się tak przyglądasz?

– Po prostu się zastanawiam. – Morrigan wstała i usiadła koło szlachcianki. – Zastanawiają mnie twoje relacje z tym ostrouchym. Spędziliście razem noc…

– To nie tak, jak myślisz, Morrigan. – Strażniczka przerwała jej w połowie zdania. – Rozmawialiśmy, tylko rozmawialiśmy, na dworze robiło się coraz chłodniej, więc poszliśmy do namiotu, Zevran zasnął, a ja nie chciałam go budzić. – Isabella powiedziała wszystko jednym tchem.

Wiedźma tylko się jej przyglądała z zawadiackim uśmieszkiem na twarzy.

– Jeśli masz na to ochotę, najzwyczajniej w świecie to zrób, zamiast bawić się z nim w kotka i myszkę.

– Słucham? Chyba nie mówisz poważnie.

– Jak najbardziej poważnie, moja droga. Myślę również, że on nie miałby nic przeciwko. – Czarodziejka wyjrzała przez ramię Strażniczki. – Odkąd tu jesteś, nasz drogi elf nie spuszcza cię z oczu – powiedziała uszczypliwie i kiwnęła brodą w stronę Zevrana, który siedział przy kamieniu, pochłonięty pisaniem.

Co i rusz ukradkiem spoglądał w stronę Isabelli, mając przy tym rozmarzony wyraz twarzy.

Isabella obróciła się w kierunku, który pokazywała Morrigan.

W tym samym momencie ich spojrzenia spotkały się. Isabella szybko odwróciła głowę.

– Masz urojenia – powiedziała cicho, spoglądając w ziemię.

– Ja mam urojenia? – zaśmiała się Morrigan. – Posłuchaj mnie, ja bym na twoim miejscu trzymała tego skubańca jak najbliżej siebie; z wiadomych przyczyn. Dodatkowo możesz mieć z tego korzyści, przyjemne korzyści. On sam wygląda na takiego, który nie przepuściłby takiej okazji. Alistaira miałabym gdzieś. Widziałam jak na ciebie naskoczył.

– Zachowywał się jakby świat miał się od tego zawalić. O czym my w ogóle rozmawiamy?!

– Jeśli mnie pamięć nie myli, to o twoim życiu intymnym.

– Na Stwórcę – westchnęła Strażniczka.

– Co, nigdy nie miałaś mężczyzny? – spytała Morrigan, nie kryjąc ciekawości.

– Miałam, ale tylko z jednego – odparła smutno Isabella, zaczesując kosmyk włosów za ucho. – Zginął w tę samą noc, co moi rodzice – uściśliła.

Przypomniała sobie go. Jego szerokie ramiona, głęboki, przyprawiający o przyjemne ciarki głos, kasztanowe włosy, mahoniowy odcień oczu.  Nazywał się Dairren i był synem banna Loren.

– Był to ktoś ważny? – zainteresowała się wiedźma, widząc smutek na twarzy Isabelli.

– Powiedzmy, że tak. Nie kochałam, go, jeśli o to pytasz. Lubiłam przebywać w jego towarzystwie, spędzać z nim noce, gdy wraz ze swoimi rodzicami składali wizytę w Wysokożu, jednak nie było w tym podniosłości. – Isabella zaśmiała się pod nosem. – Był pierwszym mężczyzną, którego nie przerażało moje wyszkolenie bojowe. Kiedyś zauważyłam, że mi się przyglądał, przyznał się, że mu się podobam. I tak to wyszło. Sypialiśmy ze sobą sporadycznie, jak tylko bywał u mnie w domu.

– To skąd ten smutek? – zdziwiła się Morrigan.

– Nie wiem, może z powodu wspomnień o domu. – Isabella wzruszyła ramionami. – Wiesz, moja matka zgodziła się na nasze zaręczyny, a przynajmniej takie doszły mnie słuchy.

– Rozumiem, że do takowych nie doszło.

– Dokładnie – odparła Isabella, starając się nie rozpamiętywać przeszłości. – A teraz pozwól, że się oddalę nim bardziej mnie zdemoralizujesz.

Isabella wstała, już miała odejść, gdy Morrigan się odezwała.

– Pamiętaj, że Zevran jest jak trucizna przeznaczona specjalnie dla ciebie. – Isabella spojrzała na przyjaciółkę. – A wiesz gdzie ja trzymam swoje trucizny? – spytała, a Isabella  tylko uniosła brew. – Blisko siebie – powiedziała, poklepując dłonią kieszeń spódnicy.