ROZDZIAŁ 6. Pora spać.

„Mroczne pomioty. Istoty, które nie mają w sobie ani krzty człowieczeństwa, istoty tak plugawe, że magowie krwi przy nich zdają się być nic nie wartym zagrożeniem. Plaga dosięgła nas wszystkich, bez wyjątków. Każdy może paść jej ofiarą, zostać brutalnie zamordowanym przez te pozbawione skrupułów bestie.

Wiedziałem. Wiedziałem, że prędzej czy później nadejdzie chwila, kiedy będę musiał chwycić za ostrze i stanąć do walki. Tego wymagała obietnica złożona Strażniczce. Mimo że wiedziałem, nie sądziłem, że będzie to tak okropne doświadczenie.

Isabella miała sytuację pod kontrolą, a i tak zdarzył się wypadek. Pomimo iż była tak opanowana i zdecydowana, gdy otrzymałem rozkaz ataku na to... stworzenie, czułem, jak serce podeszło mi do gardła. Nie jestem tchórzem! Nie! Te istoty: one były tak odrażające, że na samo wspomnienie dostaję mdłości.

Trudno mi opisać tę walkę, trudno mi się skupić. Ciągle wyobrażam sobie, że to mogłem być jak. Oczami wyobraźni widzę, jak zostaję złapany przez tego potwora, jak przelatuję, cholera wie, ile metrów, po czym uderzam w ziemię, jak kłoda. To ja mógłbym teraz walczyć o życie...

Popadam, w paranoję.

Wdech i wydech. Zevranie, nie daj się zwariować. Ciesz się, że oddychasz i nie masz połamanych kości.

Isabella okropnie przejmuje się stanem qunari. Mógłbym jej jakoś pomóc, pocieszyć, ale czy to naprawdę leży w mojej naturze? Czy to nie za wcześnie? Mam plan i powinienem się go trzymać. Nie mogę dopuścić, by targały mną emocje. Nie tym razem"

Zevran wrzucił dziennik do namiotu, po czym wstał i ruszył w stronę paleniska; zebrali się tam wszyscy prócz Morrigan, która aktualnie zajmowała się Stenem. Był nawet Rufus – dopiero teraz dotarło do elfa, że pies nie brał udziału w walce.

Isabella siedziała na drewnianym pieńku, ogrzewając dłonie w cieple ognia. Alistair rozmawiał o czymś z Lelianą, która najwyraźniej potrafiła ukryć prawdziwe emocje, gdyż na jej twarzy nie było ani cienia rozpaczy, czy zmartwienia. Jedynie od czasu do czasu marszczyła nos, słuchając wywodów templariusza. Elf, nie chcąc się zbytnio spoufalać z Isabellą, przysiadł się obok Oghrena.

– Nie przeszkadzam? – spytał niby od niechcenia.

– A tam. Jakbyś zawadzał, to bym ci kazał spieprzać, a tak mam kompana do flaszki, co nie? – Uśmiechnął się szeroko, podając skrytobójcy jedną z butelek.

– Czasem się zastanawiam, czy ty kiedykolwiek spożywasz coś innego prócz alkoholu, krasnoludzie – zagaił Zevran, pociągając solidnego łyka z butelki.

Nastawiał się na koszmarny smak – jakież było jego zdziwienie, kiedy okazało się, że trunek był nie najgorszej jakości.

– Zev... czy jak cię tam, obskurny kundlu, zwą – zaczął bezczelnie Oghren. – My, krasnoludy, nie jesteśmy tak delikatnym ludem, jak wy, ostrouche piczki. My potrafimy długie okresy przetrwać bez strawy, grunt, by napitek smakował – zaśmiał się rubasznie, jak to miał w zwyczaju. – Eee, chciałem ci coś powiedzieć, ale wiesz, tak między nami. – Krasnolud zniżył ton głosu, pochylając się ku rozmówcy. – Nieźle żeś załatwił tego ogra. Wiem, że to Strażniczka go wykończyła, ale gdyby nie ty, nie byłoby tak lekko, rozumiesz?

Gdy tylko Oghren wspomniał o Isabelli, elf mimowolnie utkwił w niej wzrok. Cóż miał począć, wszak był koneserem wszystkiego, co piękne.

– O, rozumiem. – Oghren podchwycił spojrzenie antivańczyka. – Chyba cię wzięło, prawda?

– Co? Nie mam pojęcia, o czym mówisz. – Zaśmiał się. – Chyba wino już doszczętnie pomieszało ci głowie, mój ty obrzydliwcu. – Jednakże pomimo swych słów nadal wpatrywał się w kobietę, którą miał okazję dzisiejszej walki zabić, a jednak tego nie zrobił.

Oghren śmiał się pod nosem, co i rusz trącając go łokciem, jednak Zevran nie zwracał na to uwagi. Wpatrzony w Isabellę, błądził w myślach. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że gdyby chciał padłaby trupem co najmniej z pięć razy. Miał pełną świadomość, że miast wycelować w głowę pomiotu, mógł po prostu odbić dłoń parę milimetrów w prawo, a ostrze wbiłoby się jej w potylicę.

Więc czemu tego nie zrobiłem?, zastanawiał się, a odpowiedź sama pojawiła się w zasięgu jego wzroku.

Z namiotu wyszła Morrigan; zmierzała w ich stronę, dłonie nadal pokryte krwią qunari wycierała niedbale w tkaninę.

Wtedy zdał sobie sprawę z tego, że nawet gdyby zgładził Isabellę, sam padłby obok niej, nim zdążyłby pomyśleć o powrocie do Antivy. Uśmiechnął się pod nosem, postanawiając, że nie będzie zmienić pierwotnego planu. Trochę się wysili, trochę nagimnastykuje, aż w końcu Isabella sama się mu podłoży, a  wtedy zostanie mu tylko Alistair.

– Co z nim? – Isabella skoczyła, jak oparzona ku wiedźmie.

– Opanuj się, będzie żyć, ale jeśli planowałaś wziąć go do Kręgu Maginów, to wybij to sobie z głowy. Jak ma stanąć na nogi, musi odpocząć. Może i jestem czarodziejką, ale nie Stwórcą. Mogę mu pomóc, lecz na cuda nie licz.

Wszyscy, prócz elfa, słysząc takie nowiny, odetchnęli z ulgą.

– Muszę wracać, nadal nie odzyskał przytomności, więc jakiekolwiek mikstury muszę mu podać osobiście. – Wiedźma rozejrzała się po towarzyszach. – Powinnaś odpocząć, ja i tak nie mogę się położyć, więc skorzystaj z okazji i się wyśpij. – Spojrzała wymownie na Isabellę, po czym z grymasem na twarzy przeniosła spojrzenie żółtych oczu na Alistaira. – Ty też lepiej z tego skorzystaj, templariuszyno. Do niczego innego się nie nadajesz.

– Niech mnie Stwórca chroni, ale zgadzam się z tą parszywą kobietą – jęknął Alistair, patrząc za oddalającą się czarodziejką, po czym zerknął ku Isabelli. – Szczególnie ty powinnaś postarać się wyspać – powiedział z  nieukrywaną troską w głosie.

– Racja. Sten jest teraz w dobrych rękach, a tobie w szczególności potrzeba snu, nie spałaś od wielu dni. – Leliana, jak zwykle starała się przekonać przyjaciółkę do niemożliwego.

– Chyba macie rację. – Isabella przetarła dłonią zmęczone oczy. – Przyda mi się odpoczynek. – Wszyscy spojrzeli na liderkę z niedowierzaniem. – Idźcie już spać, ja jeszcze muszę nakarmić Rufusa, dobranoc. – Pomachała w stronę Alistaira i Leliany oraz posłała przyjacielski uśmiech Oghrenowi. Postać elfa ominęła wzrokiem, tak jakby go tam z nimi nie było. Zacmokała na psa; ten zadowolony udał się za swoja panią.

W oddajającą się Strażniczkę wpatrywał się elf.

– Alistairze. – Zevran podniósł się z miejsca.

Wojownik zwrócił się w stronę głosu.

– Hmm? – mruknął wyraźnie zaciekawiony.

– Dlaczego mabari nam nie towarzyszył, tylko czekał tu w obozie? – Zevran wskazał głową w kierunku psa.

– Jakby to najprościej ująć: krew pomiotów jest niczym trucizna, a mabari atakuje kłami, więc odpowiedź jest logiczna. – Alistair wzruszył ramionami, po czym zaszył się w swoim namiocie.

Elf stał sam pośrodku obozowiska, z oddali obserwował Isabellę, siedzącą na kamieniu i ćwiartującą królicza tuszę.

Ruszył w jej stronę powolnym krokiem, patrząc tak intensywnie, jakby starał się zapamiętać każdy szczegół jej ciała. Oparł się o drzewo w niewielkiej odległości.

– O co ci chodziło? – spytał nonszalancko.

– Słucham? – Isabella widocznie zbita z tropu nie miała najmniejszego pojęcia, co mogło trapić skrytobójcę.

– Wpierw prosisz bym nie umierał, a w następnej chwili traktujesz mnie jak powietrze. Tak, jakbyś żałowała, że nie stałem się posiłkiem tego czegoś – odparł elf.

Zbliżył się do Strażniczki o parę kroków.

Dziewczyna w odpowiedzi tylko szarpnęła za króliczą nogę, wyłamując ją w stawie.

– Więc? – Zevran nie dawał za wygraną; chciał wiedzieć, musiał.

– Nieważne, i tak nie zrozumiesz – odparła rzuciwszy Rufusowi pod nos mięso, wstała.

Próbowała  wyminąć Zevrana, jednak ten okazał się szybszy i, złapawszy ją za rękę, przyciągnął do siebie. Ich twarze znalazły się po raz kolejny niebezpiecznie blisko.

– Myślisz, że mnie spławisz zwykłym „i tak nie zrozumiesz"? – spytał szeptem; ciepło jego oddechu przyjemnie łaskotało policzek szlachcianki.

– Nie mam zamiaru cię spławiać, po prostu taka jest prawda. Skoro mnie nie znasz, to nie jesteś w stanie pojąć tego, jak myślę – odparła hardo.

– To może czas się poznać – zagaił, nie kryjąc flirtu.

Kobieta tylko się skrzywiła i pokręciła głową. Zevran puścił jej rękę, a Isabella czym prędzej oddaliła się do swojego namiotu. Była świadoma tego, że Zevran jej się przyglądał, jednak nie miała zamiaru zaprzątać sobie tym głowy.

– A ty jak myślisz, piesku? O co twojej pani może chodzić, hm? – Zevran spojrzał na Rufusa; ten tylko, słysząc, że ktoś się do niego zwrócił, podniósł łeb, przerywając posiłek. – Zero z ciebie pożytku. – Westchnął.

Sam dokładnie nie wiedział, co robił – nogi niosły go same, lecz zamiast pójść do własnego namiotu, szedł dalej.

Isabella leżała szczelnie opatulona kocem, zastanawiając się nad całą sytuacją, czy dobrze zrobiła, darując Zevranowi życie. Wiedziała, co nią kierowało, gdy wyciągnęła wtedy ku niemu dłoń. Była świadoma tego, że jego obietnica była pusta, nic nie znacząca. Podświadomie liczyła, że w końcu zdecyduje się dokończyć, to, co zaczął. Od dawna gnała za śmiercią, ale ta nie chciała nadejść. Kusiła los, a teraz z Zevranem na pokładzie kusiła go jeszcze bardziej.

Usłyszała, jak wejście do namiotu zostało rozsunięte. Wiedziała, kto to, jednak ani drgnęła. Była ciekawa, co zrobi.

Zevran zwinnie wszedł do środka, zasunął otwór, po czym, położył się za plecami Strażniczki. Zdawał sobie sprawę, że Isabella nie spała, jednak mimo to, wtulił twarz w jej miękkie włosy, napawając się ich zapachem, aż w końcu bez słowa zasnął.