ROZDZIAŁ 3. Tortura ciała, rozkosz dla oka.

„Nigdy nie sądziłem, że od wykonania zadania powstrzyma mnie spojrzenie ofiary. Przecież zabijałem już różnych ludzi. Mężczyzn, kobiety, dzieci. Szlachciców, książęta, magów. Kapłanki, pokojówki, a nawet zwykłe kurwy. Więc czym ona tak bardzo różniła się od nich, moich dotychczasowych ofiar?

 To był plan idealny, zasadzka perfekcyjna, bez możliwości ucieczki. Mucha nie przeleciałaby niezauważona.

Osobiście wybrałem lokację, kiedy zwiadowcy donieśli mi, że Szarzy Strażnicy zmierzali w kierunku Kręgu Maginów nieopodal jeziora Calenhad.

Postanowiłem zaczaić się w przełęczy parę mil od ich miejsca docelowego. Parometrowe wzniesienia po obu stronach drogi były odpowiednie, by rozstawić łuczników oraz liczne pułapki, więc czemu zawiodłem? Czym dałem się zwieść? Uroda to nie wszystko. Fakt, Isabella była piękną kobietą, wręcz zjawiskową.

Pamiętam jej wzrok, kiedy zdała sobie sprawę, że wpadła w zasadzkę. Wydawała się być opanowana, ale w oczach czaił się strach, wyglądała tak, jakby już kiedyś coś podobnego przeżyła – miała to wypisane na twarzy. Nie znałem wtedy jej historii, nie sądziłem, że w ogóle będzie dane mi ją poznać, jednak miałem wrażenie, że patrząc w te oczy mogłem ujrzeć wszystko. Potrafiłem dostrzec jej szaleństwo, jej siłę i słabość jednocześnie.

 Wszystko zadawało się być idealne, mimo mojej chwili dekoncentracji, w końcu ruszyłem, spiąłem się w sobie i dobyłem łuku. Byłem zbyt pewny siebie, zbyt pewny zwycięstwa. Każdy mi zawsze mówił, że w końcu mnie to zgubi, że trafię na kogoś kto upuści mi krwi. I tak się stało.

Morrigan sprawnie pozbyła się moich łuczników spalając ich na proch, Sten osłaniał Lelianę rozbrajającą pułapki, pies zagryzł wojowników, atakujących Alistaira. Zostałem sam.

Nie miałem zamiaru się poddać. Musiałem wykonać zlecenie. Musiałem powrócić do Antivy, by móc się przechwalać zgładzeniem Szarych Strażników. W końcu nazywałem się Zevran Arainai, nikt mi nie umknął spod ostrza, nikt, kogo miałem zabić, nie zaznał litości. Porażka, litość, współczucie, sumienie – te słowa już dawno zostały wykreślone z mojego słownika. Zastąpiłem je sukcesem, dumą, bezczelnością oraz  bezwzględnością.

„Tu zginie Szara Strażniczka”, krzyknąłem, jak ostatni kretyn.

Wymierzyłem z łuku prosto w serce Isabelli. Ona nawet nie spojrzała mi w oczy – odwróciła wzrok, a ręce opuściła luźno wzdłuż tułowia. Nie miałem pojęcia, czy była szalona, czy tak pewna, że nie zdążę jej zabić. Pamiętam moją irytację. Poczułem się jakby rzuciła mi wyzwanie, na dodatek będąc pewną, że to ona wyjdzie z tego zwycięsko. Ostatnie, co udaje mi się przywołać z zakamarków umysłu, to przeraźliwe zimno ogarniające całe ciało.

Straciłem przytomność.

Jakież było moje zdziwienie, kiedy się zbudziłem i dotarł do mnie fakt, że nadal żyłem. Jednak, gdy tylko chciałem się poruszyć, poczułem, że ręce i nogi miałem skrępowane linami, a jedyne odzienie jakie na sobie posiadałem, to spodnie. Zacząłem się szarpać – na próżno. Spod ziemi wyłonił się potężny mabari, tocząc ślinę z pyska i kłapiąc zębiskami przy mojej twarzy. Poddałem się. Kiedy oczy przyzwyczaiły się do ciemności, zauważyłem, że znajdowałem się w obozowisku. Dostrzegłem ich, dwoje Szarych Strażników, moje niedoszłe ofiary. Nieopodal nich zobaczyłem swoje rzeczy. Zasnąłem.

 Obudził mnie przeszywający ból w okolicach klatki piersiowej. Ocknąłem się; byłem kopany. Wyplułem krew zalegającą w ustach. Spojrzałem w górę, szukając twarzy oprawcy – jakież było moje zdziwienie, gdy zorientowałem się, że pastwił się nade mną nie kto inny, a Szara Strażniczka.

Krzyczała jakieś pytania; nie słuchałem, ból odbierał świadomość.

Miałem wrażenie, że każda kość w moim ciele była łamana po kolei. Krztusiłem się własną krwią.

Kiedy traciłem przytomność przysyłała do mnie Lelianę, by opatrzyła rany, a  czasem Morrigan, by za pomocą magii uleczyć połamane kości.

Scenariusz się powtarzał, jednak z dnia na dzień tortury stawały się coraz bardziej wyrafinowane; sam już nie wiedziałem, czy chciała mnie wykończyć, czy po prostu lubiła się nad kimś pastwić.

Próbowałem jej powiedzieć wszystko, co wiedziałem, byleby męki się już skończyły. Chciałem jej powiedzieć, ale nie mogłem – usta miałem posklejane krwią, z popękanych policzków sączyła się ropa. Bolało, tak potwornie bolało, lecz moje masochistyczne serce czekało na chwilę, w której ta kobieta znowu przyjdzie zdzielić mnie po twarzy. Moje oczy wyczekiwały kolejnych plam krwi na jej nieskazitelnie pięknym licu, czekały, by znów ujrzeć szaleństwo wypisane w jej spojrzeniu. Szaleństwo tak podobne do mojego. Ból był okropny, ale świadomość patrzenia na amok, w  jakim była, zadając mi go, dawał mi popieprzoną satysfakcję. Pewnie obydwoje byliśmy siebie warci.

Pewnego dnia – straciłem rachubę którego, słyszałem jak kłóciła się o coś z tą rudą..."

Zevran gwałtownie zamknął zeszyt, widząc zbliżającą się w jego stronę Isabellę. Nie wyglądała dzisiaj jak wojowniczka, tylko jak normalna dziewczyna. Elf zaczął się zastanawiać, ile mogła mieć lat – wyglądała na młodą, zbyt młodą, by uczestniczyć w wojnie. Antivańczyk dopiero po chwili spostrzegł, że dziewczyna trzymała w ręku tobołek.

– Co cię do mnie sprowadza o tak wczesnej porze? – Elf miał rację, ledwo zaczęło świtać.

Pewnie znowu nie spała, przemknęło mu przez myśl.

Couslandówna rzuciła worek w stronę skrytobójcy.

– Co to? – spytał zdziwiony, otwierając pakunek.

– Twoje rzeczy, parę nowych na zmianę oraz namiot. Nie pozwolę, by ktoś z moich towarzyszy spał na ziemi.

Elf tylko uśmiechnął się zawadiacko.

– Twój pies jakoś śpi na ziemi i nie masz z tym problemu.

– Czy mi się wydaje, czy właśnie porównałeś się do psa? – spytała, unosząc brew.

– Czy mi się wydaje, czy przez ostatnie dni traktowałaś mnie gorzej niż psa? – Zevran odparł pytaniem na pytanie.

Wyraz twarzy Strażniczki nagle się zmienił: spochmurniała. Odwróciła się do niego plecami i poszła w drugą stronę, znikając w leśnych zaroślach.

– Cholera – zaklął pod nosem, czując, że zaprzepaścił swoją szansę na zdobycie jej zaufania, po czym pobiegł za nią. – Strażniczko, czekaj!

Zaciekawione oczy uważnie obserwowały tę scenę.

– Stawiam suwerena, że ją wychędoży, jak ja kiedyś starą Brandę – zaśmiał się rubasznie krasnolud, dając kuksańca Alistairowi siedzącemu obok. – Ach, to była kobieta. Silniejsza ode mnie, powiadam wam. Moja żona mogła skopać tyłek każdemu, kto ośmielił się ją obrazić, lub na nią spojrzeć, a co dopiero bez pozwolenia zmacać. Rzecz jasna… to ja zazwyczaj obrywałem. Nie potrafiłem trzymać łap przy sobie – opowiadał, śmiejąc się głupkowato. – Jak byliśmy na Głębokich Ścieżkach, gdy szukaliśmy tej pokręconej wariatki, cały czas się łudziłem, że popuści staremu Oghrenowi szpary. W końcu nie widziała mnie tyle lat!

– Oghrenie, jesteś obrzydliwy – jęknęła Leliana.

– Na nasze szczęście zamiast popuszczać ci szpary, puściła wodze fantazji i wykuła koronę dla Aeducana, a my niczym bohaterowie uchroniliśmy Orzammar przed wojną domową – włączył się do dyskusji Alistair, akcentując wypowiadane słowa, nadając im uroczysty wydźwięk.

– Jo – zaśmiał się Oghren, popijając piwo. – A Branda niech się chędoży z tym całym Kowadłem Pustki, skoro odrzuciła mnie, Oghrena. Byleby w między czasie, jak z niego będzie złazić stworzyła parę golemów, co nam obiecano do walki z Plagą. I pomnik ku czci naszej kochanej Strażniczki

– Tak, ku czci Isabelli. – Alistair wywrócił oczami. – Może ja też chciałbym pomnik.

– Pomijając waszą, prowadzącą donikąd, dyskusję, zgadzam się, z Oghrenem. – Morrigan, która właśnie dołączyła do grupy przy posiłku, głośno wyraziła swoje zdanie. – Nie mniej jednak, uważam, że puszczenie się z elfem, na dodatek pokroju Zevrana, jest co najmniej obrzydliwe – dodała, siadając przy ognisku.

– Nie dość, że jesteś wredną suką, to jeszcze dyskryminujesz mniejszości narodowe, Morrigan – powiedział niby od niechcenia Alistair, ale jak zawsze nie umiał się oprzeć, by się z wiedźmą nie posprzeczać

– Hej, młotku, jakie niby mniejszości, co? To, że sięgam ci zaledwie do torsu, nie znaczy, że jestem mały – powiedział Oghren, wstając z miejsca. – W moim rodzie byłem najwyższym krasnoludem. Miałeś okazję zapytać Brandę, ona by potwierdziła moją… heh… wielkość. – Oghren wypiął dumnie pierś, po czym ryknął pijackim śmiechem, rozbawiony własnym dowcipem.

– I do tego najgłupszym, jak widać – odparła Morrigan. – Alistair miał na myśli elfy, nie krasnoludy.

– Ło... chyba, że tak. – Podrapał się po brodzie. – Co nie zmienia faktu, że i tak stawiam suwerena, że prędzej czy później jakże piękny elfi wypierdek dużo bliżej pozna naszą Strażniczkę.

– Uwierz lub nie, ale przyjmuję zakład. –Morrigan uśmiechnęła się jadowicie.

 Tymczasem nieopodal w lesie Zevran gonił za Isabellą.

– Strażniczko, zaczekaj!

Szlachcianka przystanęła, łypiąc na niego groźnie.

– Nie jestem z tego dumna z tego, co ci robiłam... Ale – obróciła się do niego – po prostu miałam z tego jakąś...

– Chorą satysfakcję? – dokończył elf, opierając rękę na biodrze.

Stali tak naprzeciw siebie w odległości dwóch metrów.

– Wiem, jestem nienormalna, skoro takie pastwienie się nad kimś może...

– Sprawiać przyjemność? – Znów przerwał jej w pół zdania.

– Tak – przyznała i skinęła przy tym głową. –  A teraz zostaw mnie w spokoju. – Obróciła się na pięcie i ruszyła przed siebie, a on podbiegł zrównując z nią krok.

– Strażniczko – zaczął, idąc przy jej boku – wiem, że trudno oprzeć się mojemu urokowi, ale nurtuje mnie jedna rzecz, a może i nawet dwie.

Isabella westchnęła, wywracając oczami, a na dodatek odsunęła się od niego, zupełnie jakby nie chciała go dotykać.

 Zevran mimowolnie zlustrował wzrokiem jej ciało. Uśmiechnął się i kontynuował:

– Jesteśmy tacy sami, Strażniczko. Tylko jeszcze nie zdajesz sobie z tego sprawy. Lubisz mordować, to widać, ale tu pojawia się sprzeczność. Czemu nie zabiłaś mnie. I, co ważniejsze, dlaczego nie jestem związany. Wątpię, by to moje słowa cię tak ruszyły. 

Może liczę na to, że mnie zabijesz, pomyślała.

Isabella w końcu stanęła. Zevran skrzyżował ramiona na piersi, czekając na odpowiedź, a ona tylko na niego patrzyła. Nie mogła sama uwierzyć w to, że te wszystkie siniaki i strupy na jego twarzy to była jej robota.

Owszem, chciała się dowiedzieć kto nasłał na nią i na jej przyjaciół zabójców, ale później, tortury, które miały pomóc w wyciągnięciu od Kruka prawdy, stały się dla niej lekarstwem na to, co działo się w jej umyśle.

Kopiąc, okaleczając i poniżając Zevrana odreagowywała własny stres, swoje koszmary nocne, które nawiedzały ją, gdy tylko zamykała oczy. Zadając komuś ból nie myślała o bliskich, których zostawiła na śmierć w Wysokożu, nie myślała o tych potwornych szeptach mrocznych pomiotów, które wciąż i wciąż nawiedzały jej czaszkę, nie musiała rozpamiętywać tej tragicznej bitwy pod Ostagarem, krzyków mordowanych przez pomioty ludzi, tych zmasakrowanych trupów, tego potwornego ogra, z którym wraz z Alistairem musiała stoczyć bój, aby Loghain mógł ujrzeć sygnał i przysłać posiłki, czego w końcu nie zrobił. Gdy pastwiła się nad Zevranem, nawet Arcydmon, śpiewający swą przyprawiającą o ciarki pieść, zdawał się być znośny. Zadając każdą kolejną ranę na ciele Zevrana myśl o tym, że nie zasługiwała na to by żyć, że powinna umrzeć, wtedy w Wyskożu wraz z rodzicami, że nie powinna przeżyć rutuału Dołączenia do Szarej Straży, że nie powinna zostać uratowana z Ostagaru przez matkę Morrigan, była lżejsza do zaakceptowania. Zaś każda kropla krwi elfa odganiała od Isabelli tęsknotę o własnej śmierci.

Po półrocznym udręczaniu się, obwinianiu za śmierć rodziców, wymęczeniu spowodowanym nieprzespanymi nocami, znalazła ukojenie w zadawaniu komuś bólu.

– Nie jesteśmy podobni – odparła beznamiętnie.

Zevran uśmiechnął się tajemniczo.

– Czemu mnie nie zabiłaś? Czemu darowałaś życie? Czemu narażasz tych, których masz za przyjaciół? – zadawał pytanie po pytaniu, stawiając kroki, aż w końcu stanął naprzeciw Isabelli. – Nie zrobiłaś tego z wyrzutów sumienia. Widzę to w twoim spojrzeniu – mówił. – Nie ma w nim ani krzty ciepła, czy współczucia. Jesteś zimną suką.

– Owszem, jestem – odparła hardo, również robiąc krok w przód, tak, że ich ciała dzieliły minimetry. – A uwolniłam cię dla siebie i tylko mi znanych pobudek – wyszeptała mu do ucha. – Jednak nie podniecaj się za szybko, bo prędzej skonam niż pozwolę ci się do siebie zbliżyć – wysyczała. – A jeśli zobaczę, że twoja obecność w jakikolwiek zagraża moim towarzyszom, lamentowanie o tym, jak to bardzo lubisz żyć, już cię nie uratuje. Zrozumiałeś?

Zevran cofnął się o krok, spoglądając na nią lekceważąco.

– Jesteś naprawdę interesującą kobietą, Strażniczko – odparł. – Szkoda tylko, że tak zepsutą mimo młodego wieku.

– I kto to mówi – prychnęła. – Nie jesteś dużo starszy ode mnie.

– Podobno mam dwadzieścia osiem wiosen – odparł, wzruszając ramionami.

– A od ilu wiosen zabijasz ludzi?– spytała z odrazą, uświadamiając sobie, że była tylko sześć lat młodsza od niego.

– Dwudziestu ośmiu – odpowiedział cynicznie, po czym, obracając się na pięcie wrócił do obozu.